Από τον ΓΙΩΡΓΟ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗ
Τώρα, που η ανεξέλεγκτη διαδικασία ανάλυσης και επανασύνθεσης του πραγματικού ολοκληρώνεται – εξαπλώνεται δηλαδή προς το όλον – η πολιτική βαδίζει στο δρόμο που χαράσσει το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της διαδικασίας, ο σχεδιασμός.
Ο με αυστηρότητα σχεδιασμένος δρόμος οδηγεί την πολιτική στο μοναδικό του τέλος, την εκλεπτυσμένη διαχείριση του σχεδιασμένου όλου. Μόνο το θραύσμα, ως το περίσσευμα της ανάλυσης και της επανασύνθεσης, είναι εκείνο το ριζικά διαφορετικό που ξανά και ξανά απαντάει στην ουσία της διαδικασίας, στη fragmentation [#2, #1].
Κι ενώ το θραύσμα αποπέμπεται σταθερά, εκείνο συνεχώς επιστρέφει στον τόπο που από πάντα βασίλευε, στο κατεξοχήν αυτοεγκλειόμενο συνεχές, στο σώμα. Μόνο η καθολική αφαίρεση του σώματος απ'τη διαδικασία δύναται το θραύσμα να το εξαφανίσει. Η ως τώρα τεχνική σχέση με το σώμα δεν επαρκεί. Εκείνο συνεχώς θα διαφεύγει, θα επιστρέφει σχεδόν ανεπίγνωστα, σωματικά, ή βαθιά ως αρρώστια.
Μόνο μέσα απ'το σώμα μπορεί ο δρόμος της πολιτικής να παρεκκλίνει της προσχεδιασμένης πορείας του και να πραγματοποιήσει Στροφή μέσα στην ιστορία. Το 'πώς' αυτής της Στροφής και το 'προς-τα-πού' δεν εναπόκειται στον ανθρώπινο χειρισμό. Η αμετάφραστη γλώσσα που το σώμα μιλάει είναι ανείπωτη, αν και η πιο κοινή. Μόνο ως απόηχος ακούγεται μέσα στις λέξεις.
Τώρα, που η ανεξέλεγκτη διαδικασία ανάλυσης και επανασύνθεσης του πραγματικού ολοκληρώνεται – εξαπλώνεται δηλαδή προς το όλον – η πολιτική βαδίζει στο δρόμο που χαράσσει το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της διαδικασίας, ο σχεδιασμός.
Ο με αυστηρότητα σχεδιασμένος δρόμος οδηγεί την πολιτική στο μοναδικό του τέλος, την εκλεπτυσμένη διαχείριση του σχεδιασμένου όλου. Μόνο το θραύσμα, ως το περίσσευμα της ανάλυσης και της επανασύνθεσης, είναι εκείνο το ριζικά διαφορετικό που ξανά και ξανά απαντάει στην ουσία της διαδικασίας, στη fragmentation [#2, #1].
Κι ενώ το θραύσμα αποπέμπεται σταθερά, εκείνο συνεχώς επιστρέφει στον τόπο που από πάντα βασίλευε, στο κατεξοχήν αυτοεγκλειόμενο συνεχές, στο σώμα. Μόνο η καθολική αφαίρεση του σώματος απ'τη διαδικασία δύναται το θραύσμα να το εξαφανίσει. Η ως τώρα τεχνική σχέση με το σώμα δεν επαρκεί. Εκείνο συνεχώς θα διαφεύγει, θα επιστρέφει σχεδόν ανεπίγνωστα, σωματικά, ή βαθιά ως αρρώστια.
Μόνο μέσα απ'το σώμα μπορεί ο δρόμος της πολιτικής να παρεκκλίνει της προσχεδιασμένης πορείας του και να πραγματοποιήσει Στροφή μέσα στην ιστορία. Το 'πώς' αυτής της Στροφής και το 'προς-τα-πού' δεν εναπόκειται στον ανθρώπινο χειρισμό. Η αμετάφραστη γλώσσα που το σώμα μιλάει είναι ανείπωτη, αν και η πιο κοινή. Μόνο ως απόηχος ακούγεται μέσα στις λέξεις.
[***]
Το 'πώς' της Στροφής έρχεται από το ουσιώδες νόημα της προσπάθειας. Της σωματικής. Εκείνο που με την προσπάθεια άγεται, είναι αυτό που καθιδρύει τον αγώνα. Η αγωνία, ως το ξαφνικά αγόμενο, εμφανίζεται ως απόλυτη μετάνοια για το ξεκίνημα. Η αγωνία καθιστά τον αγώνα αυτό που είναι.
Και μόνο στην ουσία του αγώνα τελείται ο άθλος. Κατά τον άθλο, η επιφερόμενη αθλιότητα αναζητά τη ματαίωση. Από εκεί αναδύεται και η κρυφή ουσία της άθλησης. Μια από αιώνες προετοιμασία ώστε ο άθλος να τελεστεί.
Το 'προς-τα-πού' της Στροφής είναι η κατεύθυνση που κρύβει η 'προσπάθεια' μέσα της. Και μόνο στον έρωτα το σωματικό ξαναβρίσκει η λέξη την παλιά σημασία της, ως προσ-πάθεια. Ως μία με πάθος προσήλωση, ως αφοσιωμένη επιθυμία.
Εκεί που αφηνόμαστε να συντριβούμε επάνω στο σώμα του άλλου. Εκεί που το σώμα μας δείχνει ακούσια εμπιστοσύνη σε αυτό που ερωτεύεται. Εκεί βρίσκεται ο κατεξοχήν τόπος της πολιτικής. Ως τέχνη του βίου, η πολιτική θέλγεται άδολα απ'τη συνάντηση που γεννάει ζωή.
Στην καύλα – εκεί που το σώμα ξυπνάει κι ανοίγει στον κόσμο – ανασαίνει η ουσία της πολιτικής.
Και μόνο στην ουσία του αγώνα τελείται ο άθλος. Κατά τον άθλο, η επιφερόμενη αθλιότητα αναζητά τη ματαίωση. Από εκεί αναδύεται και η κρυφή ουσία της άθλησης. Μια από αιώνες προετοιμασία ώστε ο άθλος να τελεστεί.
Το 'προς-τα-πού' της Στροφής είναι η κατεύθυνση που κρύβει η 'προσπάθεια' μέσα της. Και μόνο στον έρωτα το σωματικό ξαναβρίσκει η λέξη την παλιά σημασία της, ως προσ-πάθεια. Ως μία με πάθος προσήλωση, ως αφοσιωμένη επιθυμία.
Εκεί που αφηνόμαστε να συντριβούμε επάνω στο σώμα του άλλου. Εκεί που το σώμα μας δείχνει ακούσια εμπιστοσύνη σε αυτό που ερωτεύεται. Εκεί βρίσκεται ο κατεξοχήν τόπος της πολιτικής. Ως τέχνη του βίου, η πολιτική θέλγεται άδολα απ'τη συνάντηση που γεννάει ζωή.
Στην καύλα – εκεί που το σώμα ξυπνάει κι ανοίγει στον κόσμο – ανασαίνει η ουσία της πολιτικής.
1 comment:
γιατι εχω την αισθηση οτι ολο αυτο το εγραψες για να 'χεις ενα αλλοθι να μιλησεις παλι για την καυλα;
υ.γ. ρε βγαλε τα καπτσα, ελεος δηλαδη
Post a Comment